Rit Mee Met

...Wim, de zonweringbezorger  

Al een tijdje hadden Wim van den Brink (50) en ik contact en een poging gedaan om een afspraak voor een reportage te maken. Helaas kwam er iets tussen en moest ik afzeggen. Maar Wim gaf aan dat hij het niet erg vond en dat het heus goed zou komen. Onder het motto, wat in het vat zit, verzuurd niet. En zo hadden we opnieuw contact, maakten een afspraak en ging ik een ritje mee. Waar ik op dat moment niet bij stil stond, was dat de wekker heel vroeg zou aflopen. Het adres in Nijkerk is voor mij niet zover weg, maar dat ik ‘m om 03:30 uur moest laten aflopen, dat was wel een schok. Maar ja, chauffeurs gaan nou eenmaal vroeg op pad. Voor hun de normaalste zaak van de wereld.

Vroeg
Voor vele onder ons is De Haan een bekend gezicht als het gaat om bijzonder transport. Maar toch rijdt Wim niet in die sector. Samen met nog drie andere collega’s zijn zij een beetje de “vreemde eenden” in het transportbedrijf. Ook al rijdt Wim 5 dagen in de week in opdracht van Sunmaster, zijn wagen heeft het welbekende groene De Haan transport kleurtje. Ik meld mij om 04:45 aan, om deze bijzondere dag mee te gaan maken.

De Haan Transport
Wat nú een modern transportbedrijf is, begon in 1958 als brandstoffenhandel. De vader van Graddus de Haan, die nu het bedrijf runt met zijn zonen Graddus jr. en Johan, had samen met zijn broers een brandstoffenhandel in Amsterdam. In 1958 nam deze Teun de Haan de brandstoffenhandel in Barneveld over van Terus van de Wal. De omzet in kolen groeide gestaag. Teun bezorgde de kolen met een eigen vrachtwagen. Al snel ging hij ook andere goederen vervoeren. Hij schafte een Bedford met frontstuur aan (in die tijd een noviteit) en vervoerde daarmee zaken als bouwmaterialen, lantaarnpalen, machines, kippenveren en waar verder behoefte aan was. Autolaadkranen bestonden nog niet; het laden en lossen gebeurde met de hand. Zakken cement van 50 kg werden vanuit een treinwagon op een steekwagen gelegd en zo de vrachtwagen opgereden.

Sunmaster
Sunmaster is al 50 jaar een toonaangevende producent van buitenzonwering. Het is een sociaal bedrijf met een club mensen die verstand en liefde voor hun producten hebben. Doordat ze een lokale producent in Nederland zijn, zijn ze extra flexibel en begrijpen ze de Nederlandse consument goed. Ze maken alles zelf, vakwerk, handwerk en maatwerk, vanuit Nijkerk.

Ritje of tóch rit?
Terwijl ik nog probeer wakker te worden met een bakje koffie, heeft Wim zijn mok al leeg en gaan we onderweg naar zijn vrachtwagen. Ik kan gewoon niet wennen aan dit tijdstip. Bij het starten van de wagen worden we verwelkomt door de klanken van Tukker FM. Je kunt het niet ontkennen, Wim heeft er gewoon weer zin in om te rijden. Hij zit écht op zijn plek achter het grote stuur. Stil of thuis zitten is niet aan hem besteed. We praten rustig over “koetjes en kalfjes“ en voor ik het door heb, zijn wij al bij het eerste adres. Wim heeft het geluk dat hij vaste adressen heeft en zelf de route kan bepalen. Dat is zeker in zijn werk erg fijn. Het wordt mij dan ook meteen duidelijk dat hij niet zonder reden éérst hier heen is gereden. Nu staan er nagenoeg geen andere voertuigen, dus is de draai een stuk makkelijker te maken. Het is de ervaring die spreekt. Zoals eerder aangegeven, heeft Wim vaste locaties en dus ook een sleutel. Voordat ik überhaupt kan kijken hoe-en-wat, is Wim alweer klaar. Ik vraag mij ondertussen af, of hij nou aan de koffie of de Redbull heeft gezeten? Wim ziet mijn overpeinzing en lacht, “Ik houd van tempo, stil staan kan altijd nog. Maar niet nu”.

Van alle markten thuis
Wim wilde wel, maar is niet meteen in transport begonnen. Het kwam goed en inmiddels rijdt hij alweer een aantal jaren rond. Inmiddels ruim 6 jaar bij De Haan. De wagen kwam gelijktijdig met hem, dan weet je meteen hoe oud deze is. Wim zegt er wel bij: “Je krijgt niet standaard meteen bij aanvang een nieuwe wagen. Ik had geluk en daar ben ik dankbaar voor”. Het is opvallend hoe rustig en kalm Wim achter het stuur zit. Naar mijn idee, maakt hij zich niet gauw druk. “Dat heeft geen zin”, zegt hij. “In het verkeer is het al - helaas - veel van ikke ikke en haaks inhalen”. Terwijl hij het zegt, worden wij ermee geconfronteerd. “Jammer, zulke medeweggebruikers verpesten het op de weg. Tuurlijk, ik kan er ook weleens wat uitgooien. Maar maak je daar maar geen zorgen over”.

Je komt nog eens ergens
Veel mensen beseffen niet wat erbij komt kijken, voordat er überhaupt een zonwering bij jou wordt opgehangen. Wij rijden van Den Helder naar Aalsmeer, tot ik weet wel niet waar en nog veel meer. En dat komt het echt niet alleen doordat we tussendoor in een paar mistbanken terecht komen. Onderweg zie ik een aantal bekenden, maar ja, die weten niet dat ik bij Wim in de wagen zit. Ondertussen babbelen we gezellig door, stiltes zijn er niet. Voor ik het weet, is de wagen leeg. Wim belt of er al spullen klaarstaan voor morgen, want voor vandaag is het gedaan. Hij oppert dat er mooi gelegenheid is om de fabriek te laten zien. Uit privacy- en veiligheidsoverwegingen, maak ik daar geen foto’s. Maar ik word er wel ontzettend vriendelijk te woord gestaan en iedereen heeft wel even tijd voor mij. Dat is écht leuk om mee te maken. Nadat de wagen voor Wim geladen is, vertrekken wij naar de zaak. Daar parkeert hij en nemen we afscheid. Hij gaat nog wat papierwerk doen en ik vertrek richting huis. En besef mij maar weer, dat niets standaard is in het transport.

Wim, ontzettend bedankt voor je gastvrijheid en gezelligheid. En ik ontken het niet, de volgende dag genoot ik op een later tijdstip dan 03:30 uur wel iets meer van het bakje koffie,

Jantine